Το κτήριο εφάπτεται στο ανατολικό όριο του Γκολφ της Γλυφάδας. Κατά τη σύνθεση προσεγγίστηκε η οργάνωση δύο συνδεδεμένων όγκων, σε ενιαία δομή, παράλληλων προς τη μεγάλη πλευρά του οικοπέδου, που συνδιαλέγονται με τα φαινόμενα του τόπου. Το τοπιακό ανάγλυφο της ευρύτερης περιοχής θυμίζει «πίνακα κυμάτων» που μεταμορφώνεται συνεχώς, άλλοτε σχηματίζοντας γήινες πτυχωτές μορφές κι άλλοτε συνομιλώντας με τη συνεχή κίνηση της θάλασσας. Ο σχεδιασμός αποδίδει την τρισδιάστατη επεξεργασία των φυσικών αυτών κυματισμών, παρουσιάζοντας μια δυναμική φόρμα που μοιάζει να πάλλεται.
Κεντρικό θέμα της σύνθεσης αποτέλεσε ο χειρισμός των ορίων που ιεραρχούν κινήσεις, στάσεις και ποιοτικές διαφοροποιήσεις. Η κοντινή και η μακρινή θέα, η μικρή και η μεγάλη κλίμακα, αλλά και η μετάβαση από το φυσικό στοιχείο στο χτισμένο εγκαθιστούν ένα σύνολο διαδραστικών σχέσεων, αποτελώντας τον βασικό παράγοντα διαμόρφωσης του αρχιτεκτονικού συντακτικού. Έτσι, ακολουθώντας το τοπιακό πανόραμα, η εσωτερική δομή παραθέτει διαφορετικές μα αλληλοσυσχετιζόμενες προτεραιότητες θεάσεων και χωρικών ρόλων. Η οργανωτική προσέγγιση στηρίζεται στον διάλογο ανάμεσα στο κτήριο και στο περιβάλλον του, ταξινομώντας το εσωτερικό του σε περιοχές πιο δημόσιες ή άλλες περισσότερο ιδιωτικές, σε εξωστρεφείς ή εσωστρεφείς, σε «καθημερινές» ή «έκτακτες», που αναλογούν στις διαβαθμίσεις της θέας και του χώρου.
Με αυτόν τον τρόπο, το κτήριο αναδεικνύεται σε διαμεσολαβητή ανάμεσα στον χρήστη και στην πόλη: σε ένα πεδίο πάνω στο οποίο συναντώνται διαφορετικοί δρόμοι διερευνήσεων. Ο μικρόκοσμος που γεννιέται προσφέρει ένα σύνθετο βίωμα, διεγείροντας αισθήσεις και συναισθήματα που αντιστοιχούν στην ατμόσφαιρα της στιγμής. Σε ένα τέτοιο «ταξίδι», εμπειρίες και χώροι διασταυρώνονται άλλοτε ως παράλληλα γεγονότα κι άλλοτε ως αντιθετικά. Γενικά, χρησιμοποιώντας μια λιτή κατασκευαστική έκφραση, επιλέχθηκε ένα γήινο υλικό (το μάρμαρο) για να επενδύσει μονολιθικά το κέλυφος, καθώς ο αρχιτεκτονικός χειρισμός διερευνά την υφή του, το χρώμα, την αντίδρασή του στο φως.
Στην εποχή που ζούμε ανακύπτει στην αρχιτεκτονική ένα ζήτημα «ευελιξίας», με την έννοια της μετάβασης από μια σημερινή κατάσταση –όπου το κτήριο το αντιλαμβανόμαστε με «συμβατικά» δεδομένα– σε μια μελλοντική, όπου θα λειτουργεί βάσει άγνωστων σε μας παραμέτρων, λόγω της ραγδαίας εξέλιξης της επιστήμης και της τεχνολογίας. Όλα αυτά προσφέρουν γόνιμο πεδίο για να σκεφτούμε ότι βαδίζουμε προς μια αρχιτεκτονική με απροσδιόριστο προφίλ, με την οποία δεν έχουμε έρθει ακόμη αντιμέτωποι. Πρόκειται για μια αρχιτεκτονική που υπερβαίνει την καθιερωμένη προσέγγιση του σαφώς προσδιορισμένου κτηριολογικού αντικειμένου, διαπραγματευόμενη με τη θεμελιώδη έννοια της «εξέλιξης».
Το «The Wave» προσφέρει λοιπόν την ευκαιρία να διερευνηθούν πιθανές σχέσεις και αναλογίες που εισάγονται στον σχεδιασμό από άλλα, πιο δυναμικά συστήματα οργάνωσης. Η συνομιλία του κτηρίου με το φυσικό και αστικό τοπίο προτείνει εδώ μια απροσδόκητη αφομοίωση διαφορών και ομοιοτήτων, που σχετίζονται με το οικείο και το μη οικείο. Έτσι, μεταφορικά μα και πραγματολογικά, προκύπτει μία μορφή «εν κινήσει», η οποία εξισορροπεί όλες αυτές τις σχέσεις αναδεικνύοντας τη συνολική λογική του σχεδιασμού.
8 μοντέρνα συγκροτήματα κατοικιών στην Αθήνα, που είναι ήδη έτοιμα ή υλοποιούνται δηλαδή βρίσκονται υπό κατασκευή, και αλλάζουν όσα ξέραμε για τις πολυκατοικίες.
1. H_15/Cuevas de la Eternidad (314 Architecture Studio)
2. The BUTterFLY (architectScripta)
3. The Wave (Potiropoulos & Partners)
4. Urban Stripes (Klab Architecture)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου